წინასიტყვაობა

ამ კრებულის დასახელება - „სწავლება მდუმარედ“ ერთი შეხედვით შეიძლება მოგეჩვენოთ უცნაური, პარადოქსალურიც კი. აზროვნებას, რომელიც შეჩვეულია განიხილოს სწავლება, როგორც მოძღვრება ან უკეთეს შემთხვევაში, როგორც პრაქტიკული დემონსტრაცია, ძნელად წარმოუდგენია მსგავსი პროცესის წარმართვა მდუმარედ სიტყვის გარშე.

მაგრამ როდესაც ჩვენ ვლაპარაკობთ მედიტაციაზე, ჩვენ ვხვდებით იმ სამყაროში, სადაც ტრადიციულად ჭეშმარიტება გადაიცემა უშუალოდ სიჩუმეში, მზერით, ჟესტით ან შეხებით. (ერთ-ერთი ყველაზე უფრო ცნობილი მაგალითია ბუდას „ქადაგება - ყვავილი“, როდესაც ის წარსდგა უამრავი შეკრებილი ხალხის წინაშე, და მისი „ლექცია“ შედგებოდა იმისაგან რომ ეჩვენებინა ყვავილი!) როგორც ამბობს შრი ჩინმოი „ყოველი ჭეშმარიტი სულიერი მასწავლებლი მედიტაციას ასწავლის მდუმარებაში“.

და ამიტომ არ არის გასაკვირი, რომ როდესაც ასეთი მასწავლებლები მიმართავენ სიტყვების გამოყენებას, მათი ხერხი ხდება პოეტური ან პარადოქსალური, ან მანტრიული (ე.ი. სიტვათა ჟღერადობა და რიტმი ფაქტიურად უხმობენ მათ მიერ აღნიშნულ თვისებას). მიზანი ყოველთვის ისაა, რომ გვერდზე გადავდოთ ანალიტიკური აზროვნება, და მივმართოთ ცოდნის უფრო ღრმა წყაროს, რომელსაც შრი ჩინმოი არქმევს - გულს.

ასეთი მასწავლებლის წიგნი არ უნდა იყოს მხოლოდ სახელმძღვანელო, რომელშიც მედიტაცია დაყვანილია ტექნიკურ ილეთებადმე, თუმცა წიგნის მესამე ნაწილში, თქვენ იხილავთ აგრეთვე პრაქტიკული რჩევების მთელ რიგს.

შრი ჩინმოის შემოთავაზებული ტექნიკები შთაგონებასთან შემოქმედებითი მუშაობის ტრამპლინების მსგავსია. ის რაც დღეს შეიძლება მხოლოდ წარმოვიდგინოთ, ერთხელ აღმოჩნდება რეალურად არსებული და დროთა განმავლობაში შესაძლებელი იქნება ამ რეალობასი შეზრდა.

ის წერს „… თქვენ ყოველთვის უნდა ქმნიდეთ, ეს შემოქმედება ზუსტად ის არის, რანიც ბოლოს და ბოლოს გახდებით. საბოლოოდ თქვენ გაიგებთ, რომ თქვენი შემოქმედება სხვა არაფერია, თუ არა საკუთარი თავის გახსნა“.

შრი ჩინმოი ამახვილებს ყურადღებას იმაზე, რომ მედიტაციაში ყოველთვის ესწრება რაღაც უფრო მეტი, ვიდრე ტექნიკური ილეთები, თუნდაც სასარგებლო, და ეს „რაღაც უფრო მეტი“ არის მაძიებლის გულწრფელი მისწრაფება, „შიდა ვედრება“ უმაღლესზე.

„მისწრაფება - ის წერს - ეს გულისხმიერი ვედრებაა, გული შესძახის და იწევს, როგორც ზემოთ მიმართული ანთებული ცეცხლი“. აქ ნათლად ჩანს მთავარი არსი მისი სწავლებისა, იხსნება დინამიზმი, რომელიც შეადგენს მისი ფილოსოფიისა განუყოფელ ნაწილს. მედიტაცია - ეს არის, არა უბრალო პასიური პროცესი, სადაც თუნდაც გახსნილობა და ათვისების უნარი უთუოდ მნიშვნელოვანია. პოზიტიური შემოქმედებითი მიდგომა, უმაღლესისაკენ მისწრაფება - აი რა არის კიდევ საჭირო.

„მედიტაცია ჩვენ გვიჩვენებს, როგორ შეიძლება რაღაცისკენ მიისწრაფოდე და აგრეთვე როგორ შეიძლება ამას მიაღწიო“.

მედიტაციის პრაქტიკული ილეთებისადმი მიძღვნილი ნაწილი ამ წიგნის ბოლოშია მოთავსებული. წიგნის ასეთი სტრუქტურა და თხრობა, გადმოცემის ასეთი სვლა ბუნებრივადაა წარმოდგენილი: შთაგონების მომცემ ხილვიდან ფილოსოფიურ დასკვნამდე, შემდეგ კი პრაქტიკულ ცხოვრებისეულ ხელმძღვანელობამდე. წიგნი მოიცავს შრი ჩინმოის საუკეთესო ნაწარმოებების ამონარიდების მთელ დიაპაზონს. აქ ძალიან მკაფიოდ ჩანს მისი მიდგომა იმასთან, რაც აღწერილია ზემოთ, როგორც მანტრული მეთოდი. თავისი გამომხატველობით ეს ნაწყვეტები შეიძლება შევადაროთ წმინდა წერილებს და არ ტოვებს მკითხველში არავითარ ეჭვს იმის თაობაზე, რომ ისინი დაწერილი იყო (უფრო სწორად „წარმოთქმული“ ისე, როგორც ისინი მეტწილად გვხვდება შრი ჩინმოის ზეპირი გამონათქვამების ჩანაწერებში) პოეტისა და მედიტაციის ოსტატის მიერ; მათ მოაქვთ უტყუარობის ბეჭედი და გიწვევენ მდუმარებაში, სიტყვათა სამყაროს ფარგლებს გარეთ.

„მედიტაცია - ეს მდუმარებაა, ენერგიით შემავსებელი და ასრულების მომტანი; მდუმარება - ეს მჭერმეტყველური გამოთქვაა გამოუთქმელისა“.

შრი ჩინმოი დაიბადა 1931 წელს ბენგალიაში, რეგიონში, რომელიც იმ დროს ინდოეთის ნაწილი იყო. ბავშვობისას მან გამოიარა ღრმა სულიერი გამოღვიძების გზა და მიაღწია იმ მდგომარეობას, რომელსაც ღვთის რეალიზაცია ეწოდება.

დაახლოებით ოცი წელი მან გაატარა აშრამში (სასულიერო საზოგადოებაში) და შემდეგ 1964 წელს ჩავიდა დასვლეთში. განვლილ წლებში მან ევროპაში, ავსტრიალიაში და ჩრდილოეთ ამერიკაში დააფუძნა მთელი რიგი ცენტრები, სადაც სთავაზობდა სულიერების მაძიებლებს სწავლებას ძალიან დაახლოებულს ინტეგრალურ იოგასთან, რომელიც აერთიანებს „აღმოსავლეთის სულიერებას და დასავლეთის დინამიზმს“.

თუმცა შრი ჩინმოი აღიარებს, რომ „მედიტაციას წიგნებიდან ვერასოდეს შეისწავლი’“, იმავე დროს იმ ადამიანის სიტყვები, რომელმაც შემეცნებას მიაღწია, შეიძლება იქცეს უზარმაზარი შთაგონების წყაროდ იმათთის, ვინც იწყებს სულიერ მოგზაურობას. იმიტომ რომ, მედიტაცია არ არის რაღაც თეორიული პროცესი. რასაკვირველია მედიტაციაზე შეიძლება იფიქრო, დიახ მასზე შეიძლება ილაპარაკო, მაგრამ საბოლოოდ მედიტაცია მეცადინეობას საჭიროებს.

„თეორია უნდა გადაამოწმო. ფაქტს პატივი უნდა სცე. ჭეშმარიტებით უნდა იცხოვრო“.

ალან სპენსი