ჩვენ უნდა ვგრძნობდეთ, რომ გონება მოუსვენარი ბავშვივითაა, რომელსაც არც სიბრძნე და არც სიმწიფე არ გააჩნია, გული კი - დედაა, რომელიც განასახიერებს ყველა ღვთაებრივ თვისებას. ბუნებრივია, ყველაფერი რაც კი აქვს დედას, ბავშვს შეუძლია თავის საკუთრებად ჩათვალოს იმიტომ, რომ დედა ყოვლთვის მზადაა მიუძღვნას ბავშვს ყველაფერი, რაც კი აქვს. ამგვარად, როდესაც გულზე ვფიქრობთ, ჩვენ უნდა ვფიქრობდეთ ღვთაებრივ დედაზე, რომლის კეთილი თვისებები დაუბრკოლებლად შეაღწევს ბავშვში მისი განსწავლის დროს. მაშინ, ავტომატურად, მდინარის ნაკადივით, გულის რწმენა შევა გონებაში.
თუ ჩვენი გულის სიღრმეში
თავს დარწმუნებულად ვგრძნობთ,ჩვენ არავის არ გამოვიწვევთ,
რადგან შინაგანი რწმენასხვა არაფერია, თუ არა
სრული კმაყოფილება.From:Sri Chinmoy,სიხარულის ფრთები, Atria Books, 1997
წყარო https://ge.srichinmoylibrary.com/woj